Dünya bize göre değil, biz dünyanın bakış açılarına yerleştiğimiz ölçüde özneleşiyoruz.

Ulus Baker

Son yıllarda mega bir laboratuvarın içinde hapsolmuş durumdayız. İşe gidip geldiğimiz yollar, yürüdüğümüz sokaklar farkında olmadan değişirken bizler varlığımızın özünü hissettiğimiz ‘oturma’ eylemini gerçekleştiremez duruma getirdi. Hislerimizi ve hayatlarımızı paylaştığımız mekanların yok oluşunun telaşı içinde sıkışıp kaldık. Şehir içindeki yapı ve malzemenin perspektifimizi nasıl etkilediği ortada. Yüksek ve yüce binalar, parlak pürüzsüz yapılar ve alabildiğine gizlenmiş arda kalanlar. Çarşıda inişin ve çıkışın sağlandığı alanın dibinde atılmış birer çöp gibi tekrardan inşa edilen yapıların, imajlar ile birleşmesi aslında bizlere ardını görebileceğimiz sonsuz bir bakış açısı sunmaktadır.