“Keşke şu olsa bu olsa” değil de “keşke bu olmasa şu olmasa” demekteydim epeydir. Dilediklerim çekti, sıcak suya giren yün misali. Olan olmuştu, artık onların olmamasını dilemekteydim. 2017 yazında Washington DC’de Smithsonian Hirshhorn Heykel Bahçesi’nde Yoko Ono’nun (Wish Tree) Dilek Ağacı’na bir arkadaşımın haksız yere, neyle suçlandığı bile belli olmadan girdiği hapisten çıkması dileğimi yazdım. Asıl böyle şeyler olmasındı dileğim. Persona Non Grata için aklımda kadın bedeni ile ilgili konular vardı. Sergi Anafartalar Çarşısı’nda olunca ve çarşının gerçekliğini yakından görünce, bir anda “ben ağaç yapayım ama dilemediklerimizin ağacı olsun” dedim. 

 

2013 yazında komşum Güzin Ablaların  bizim bahçeye uzanan ağacı budanıyordu “ben de bir dal alabilir miyim” dedim. Aldığım o dal üçüncü kat balkonumuzda bekledi durdu. Sonra benim projem oldu. Özlem ve Can Mengilibörü de kendi topladıkları dalları önüme serdi. İkisinin dallarından da seçtim. Can ağacın ucunu inceltti. 80’lerde Bahçeli 7. Caddede, şimdi ise onun paraleli sokaktaki Moda Düğme’den çuval kumaşı aldım. Kapanmakta olan bir dükkanın atıkları arasından bulduğum ahşap platformu o çuvalla kapladım. Zaten aylar önce Özgür Ceren Can’ın, “bakın burada ne var” demesinden sonra Ulus İşhanı’ndaki eski Gençlik Kırtasiye’den aldığım Lise Defteri vardı elimde. Sayfalarının rengi tam istediğim gibiydi. Küçük küçük kestim üstüne yazılacak kağıtları yaptım. Dilemediklerimizi toplamak için elimdekiler ve geçmişten kalanlar yan yana geldi...