Hatırlama eylemi göstergeler üzerinden gerçekleştiğinde ‘mekân’ belleğe ilişkin önemli bir bilgi deposu haline gelmektedir. 1964'te kullanıma açılan Anafartalar Çarşısı hiç şüphesizdir ki belli bir devrin hatıralarını, tarihi bir belge niteliğinde depolar. Mekânın yanı sıra olaylara tanıklık eden ‘karakterler’ de vardır gözden kaçan.

​

Anafartalar Çarşı'sında dolaşırken ‘izleyen’ değil ‘izlenen’ konumundasınızdır. Sadece esnaf değil, onlarca yüzlerce göz vardır size bakan, bedenlerine sıkışıp kalmıştır bu gözler. Hepsi bin bir çeşit elbiselerle bezenmiştir. Çoğu da kadındır, naif ve kırılgan, sessiz kadınlar, bir anlatsalar neler anlatacaklardır kim bilir. Bu gözler cansız mankenlere aittir. Yıllardır orada duran, peş peşe dizilmiş, gece gündüz bize ve bizim hayatımıza tanıklık eden cansız mankenlere. Senelerin anılarını kalplerinde taşıyorlar.

​

Kadife Kalp adlı eserde kadın bir cansız manken, çiçek desenleri ile boyanarak diğerlerinden farklılaştırılmak, bir kimlik kazandırılmak istenmiştir. Her anı farklı bir kimlik kazandırmıştır aslında her mankene. Seri üretimden çıkan bu objeler, farklılaştırılarak, aslında yapının da ait olduğu döneme, modernizmin mekanikliğine de bir eleştiri niteliği taşır.

​

Anılar, kalbinde depolanır bu mankenin, kırmızı kadife bir kalptir bu, frapan ve çiçek kokuludur, kalbinden çıkıp binaya tutunmak, onla bir bütün olmak ister bu kalp, yıkılmasına az kalmıştır çünkü binanın…