Anafartalar Çarşısı, Ankara'nın ilk çarşılarından, 1964 yılında hizmete açılmış, mermer kaplı duvarları, özenle yuvarlatılmış vitrin köşeleriyle zamanının en lüks çarşısı. Kimi Ankaralılar "yürüyen merdivenli", kimileri "dönen merdivenli çarşı" olarak biliyor. Hemen herkesin çarşıyla ilgili birkaç anısı var. Kentsel hafızadaki yeri kadar Ankaralıların hafızalarında kapladığı yer olarak da 'değerli' Anafartalar Çarşısı.

​

Ayrıca içinde Füreya Koral, Seniye Fenmen, Attila Galatalı, Cevdet Altuğ'un seramik panoları ve Adnan Turani, Arif Kaptan, Nuri İyem'in duvar resimleri yer alıyor. Bu eserlerin bazıları, alanlarında ilk olan sanatçıların ilk eserleri. Sadece ilklere ev sahipliği yapması değil, onlarca seramik pano ve 8 duvar resmi içermesi açısından da 'değerli' Anafartalar Çarşısı.

​

Ama çarşının ve Heykel çevresindeki bir grup binanın yıkılması gündemde. Biten sözleşmeler yenilenmiyor, dükkanlar tek tek kapanıyor, çarşı yavaş yavaş boşalıyor. Yani aslında kentsel dönüşüm planlayanlar için tamamen 'değersiz' Anafartalar Çarşısı.

​

Peki yıkılırsa ondan geriye ne kalacak? Eğer sökülmesi ve taşınmasına fırsat olursa seramik panolar. Başka? Fotoğraflar, mimarlık ve sanat tarihi makaleleri, kentsel hafıza yazıları.. Bir de hatıralar.. Ve belki hatıra eşyaları.. Belki, çünkü sadece değerli şeyler için hatıra eşyası yapılır. Tamamen 'değersiz' görülen çarşıdan geriye, hatıra eşyası bile kalmayacak muhtemelen.

​

Sergideki "Ya yıkılırsa..." işinin fikri işte böyle şekillendi. Vitrin, kentsel dönüşümle şantiye haline gelmiş bir başka semt olan Bahçeli'de, yıkılmış bir evin bahçesinde bulundu. Belli ki bu vitrin de atılacak kadar 'değersiz' bulunmuştu. Çarşıya taşındı ve içi hatıra eşyalarıyla dolduruldu. Çarşı, hatırası yaşatılacak kadar 'değerli' evet, ama daha da güzeli çarşının kendisinin yaşaması değil mi?