Labirentler, basit ama kurnazca, öyle ki kaybolduğunu bile anlamıyorsun. Renk yok, bir tek karanlık karşı koyuyor. Kan kuruduğundaysa bordoya çalıyor. 

​

Biz en uzaktaki yangınların göz alıcı parlaklığıyla kendimizden geçerken, ayaklarımızın altında kendi bahçemizin külleri eziliyordu. Ve biz hiç durmaksızın eksiliyorduk. Eksildiğimizin bilincine bile varamadan...

​

Yalnızca nesneler dokunabiliyordu bana. İstediğim buydu; yalnızca kendime ait nesnelerle çevrili, tek kişilik, düşsel bir gezegen. Sevgi buydu benim için. Ne denli kırıcı, yıkıcı ve yıpratıcı olduğunu bilmemiştim. Ve zulmüme ancak nesneler dayanabiliyordu. Sonunda elimde kalan ölü bir gezegendi. 

​

Tanrı var olduğunu iddia etti mi hiç? Öyleyse biz neden bu kadar ısrar ettik?

Işık ve oyun. Karanlıkta oynanan ve salt seslerden oluşan bir oyun yaratıldı.