“Çöl büyür; vay haline içinde çöl saklayanın!
Taş taşı kemirir, çöl yutar yutar boğulayazar,
Canavar ölüm parlak parlak kara gözünü diker
Isırır, çiğner -, yaşamıdır çiğnemesi...

​

Unutma İnsanoğlu, kül olmuşsun şehvetten:
Sen-taşsın, çöl senin, ölüm sen...”

​

F. Nietzsche, Türkçesi: Oruç Aruoba

​

İnsanın insana ve inkar ettiği kendi yitik doğasına karşı sürdürdüğü kıyım, 
Geçmişin ve geleceğin yıkıntıları üzerine kurgulanan şiddetin ve tacizin kamusal meşrulaştırılması,
Ötekinin bastırılmasının inceltilmiş bir acı çektirme ayinine dönüştüğü gündelik hayatın sıradan kıyımı, 
Azap çektirilen, parçalanan, ceza ile yıldırmanın ana hedefi haline gelen beden,
Çöle dönen hayatlarımızı tüketimin ve anlık hazların sahte tatminleriyle örtbas etmek üzerine kurulu acımasız kapitalizmin yarattığı yıkım ve adaletsizlik.
Unutmak ve kör olmak için bu çölde kendi yokoluşumuzla yaptığımız ölümcül vals; varoluşumuzun kara parodisi...